Name : Nabilah.
Motherland : Terengganu.
Status : Forever alone :p
Age : 16 + 100= 16.
Guys, please leave your footprints, i beg youu! And please follow this blog if you want. No harsh word. Comment is accepted! Love, Nabilah.
Haih. Tiap-tiap hari ade masalah. Ape ni? Macam tak berkat aje hidup. Huih. Mintak jauh ah --'
Hem. Mase makan tengah hari tadi, umi aku 'offer' suruh pergi sekolah lain. Ambik aliran akaun. Seriously, aku tak minat. Akaun? Hem. Facts. Kalau korang belajar akaun kan, pastu korang jadi cikgu ke nanti besar, gaji korang besarr tau, sebab, dia kira korang ni professional la. Berbeza dengan cikgu yang ambik aliran sains. Hem! Macam mana pulak yang ambik medic tu? Haha. Yang tu aku tak tahu. Sorry eh :)
Umi, kaklong tahu la, semua mak nak yang baik untuk anak dia. Tapi, kalau dah tak minat, macam mana nak masuk kepala otak ni? Konfem tak masuk punya laa. Serious. Bisnes bukan feveret aku. Aku langsung tak minat. Nak aliran sains! Sains! Sebab aku minat. Umi aku cakap, kalau nak duduk kelas sains, add maths kena gagah. Alaa. Memang la. Tapi, masih boleh belajar. Bagilah peluang. Malas dah nak tukar-tukar aliran. Lagipun, kalau pindah, konfem kena tinggal kawan-kawan, sekolah! Ha! Tak nak. Dahlaa umi ye, jangan pakse dah. Biar jelah saya teruskan ambik aliran sains.
Readers, tolong doakan saya laa. Lembutkan hati umi saya. Harap-harap dia dah tak pakse saya lagi dah. Itu aje untuk sekarang. Wahahaha. Byebye :)
I slowly die inside from all the times I’ve cried. I’ve cried for you. You look at me with your beautiful eyes, but you look right through me, like I was never alive. I am invisible, I always will be to you. For some reason I knew, I would always be like this to you. But I wish you were missing me, like I am missing you, but no matter what i do, I’ll always be dead to you.